Op je 88 kapitein worden van een heus piratenschip, het is niet aan iedereen besteed. Toch hebben we in ons eigenste Zeel zo iemand die in de voetsporen van Jack Sparrow (ja, die van Pirates of the Caribbean) treedt: Jozef Van Acker.
Dit jaar is ‘Piraten in Zele’ het thema voor Roparun. Onze Zeelse spuitgasten verrassen ons ieder jaar met een blikvanger van formaat op ons Fonteinplein en ook dit jaar wilden ze hun beste beentje voor zetten. Omdat koken nu eenmaal geld kost, zoeken de mannen van de brandweer ieder jaar brave zielen die hun project een financieel duwtje in de rug willen geven.
Paul De Roover is zo een van die brave zielen. Toen ze bij hem aanklopten, wilde hij eerst afzien van die sponsoring, maar toen hij het thema hoorde, kwam hij op de proppen met een lumineus idee: “Mijn schoonvader heeft een boot gemaakt en die mogen jullie gratis gebruiken!”

Ik ben een zoon van Benoit Van Acker, die jarenlang burgervader was van onze gemeente, en van Emma De Wilde, begint Jozef zijn verhaal. Ik kom uit een nest met acht kinderen. Mijn ouders hadden die boodschap van ‘Gaat en vermenigvuldigt u’ blijkbaar goed begrepen, maar er was ook een zekere vorm van gezinsplanning.
Om de twee jaar werd het wiegje van de zolder gehaald: Agnes (1924), Paula (1926), Margriet (1928), Jozef (1930), Robert (1932), Maria (1934), Vera (1936) en Herman (1938).

Eerst woonden mijn ouders in Rinkhout, later verhuisden ze naar de Wagenstraat om daarna een huis te bouwen in de Van Hesedreef. Ik ben de eerste die in het nieuwe huis geboren is.

Ons huis was niet erg groot, gaat Jozef verder. We hadden maar drie slaapkamers: die van mijn ouders, die van mijn zussen en mijn oudste zus was de chaperonne op de jongenskamer.
Iedere zaterdag was het wasdag. In de keuken stond een kuip met water en een voor een werden we gewassen. Badkamers moesten toen nog uitgevonden worden voor de gewone man.

Mijn schoolcarrière ben ik begonnen bij de nonnekes op de Kouter en daarna ben ik naar de Aangenomen Jongensschool in de Kapellestraatjes gegaan. Ik ben begonnen in het eerste leerjaar bij Benoit Suy en daarna bij meester De Jaegher. Van het tweede mocht ik onmiddellijk naar het vierde bij Silveir Latheir, want ik was blijkbaar ne slimme. Meester Latheir was ver vooruit in de tijd, want die trok met ons het veld in om alles te leren over de fauna en de flora. In die jaren regeerden de meesters ook nog met de harde hand.
Ik herinner mij, zegt Jozef, dat er op een dag een jongen uit

mijn klas stokvuur had gemaakt in zijn bank. Dat was echt zijn beste dag niet, want Latheir heeft hem toen een rammeling gegeven dat het niet schoon was om te zien.
Van het vierde leerjaar sprong ik naar het zesde en kwam ik bij Maurits Poppe te zitten. Dat was een wereldreiziger en die kon erg boeiend vertellen. Tenslotte eindigde ik mijn lagere school bij Jules Van Kerckhove. Daar heb ik twee jaren gezeten in klas 7 & 8, want ik was nog geen twaalf jaar. In die klas zat ik naast Edmond Rubbens, de zoon van de minister. Die was altijd de primus van de klas, ik altijd de eeuwige tweede.

Daarna, gaat Jozef verder, schreven mijn ouders me in in het Heilig Maagdcollege in Dendermonde. Drie jaar heb ik toen de Grieks-Latijnse gevolgd, maar dat was niet echt mijnen dada, bekent Jozef, dat was te zwaar voor mij. Op mijn vijftiende ben ik verhuisd naar de technische school in Aalst en daar ben ik gediplomeerd als elektricien.

Met mijn diploma op zak kon ik aan de slag bij het NIR (Nationaal Instituut voor de Radio-Omroep) als elektrieker. Ik ben altijd een fier ventje geweest, zegt Jozef, nu nog trouwens en op mijn eerste werkdag kwam ik daar toe met col en plastron. Mijn eerste werk was een leiding kappen met hamer en beitel in een liftkoker. Mijne col en mijne plastron waren snel uit, lacht Jozef.

Daar heb ik ook mijn eerste Frans geleerd. Ik heb daar enkele jaren gewerkt en dan ben ik overgestapt naar SBR (Société Belge Radio-électrique). Die maakten radio’s. SBR, dat was tout en français en de Vlamingen lagen daar echt in de onderste schuif, zegt Jozef. Lang heb ik daar niet gewerkt en ik kreeg dan een aanbieding van de Regie der Luchtwegen, want ik wou vliegen, ik wou piloot worden, dat was een jongensdroom.

Bij de regie stond ik in voor het onderhoud en de controle van de zenders en de ontvangers van de vliegtuigen in Melsbroek. Dat was ne schone job.

Een jaar of drie vier hebben we dat gedaan en na een meningsverschil ben ik dan naar de Kamer (van volksvertegenwoordigers) gegaan. Daar ben ik begonnen als deurwachter. Je moest daar onder aan de ladder beginnen. Ik heb dat een jaar of zeven gedaan en dan kreeg ik een job in de bibliotheek van het parlement.

Zorgen voor persknipsels, fotokopieën, microfilm, boeken…
Dat was al bij al een leuke job, maar je had natuurlijk geen vaste uren. Wij moesten present zijn zolang de zitting duurde. Mijn record was twee dagen, maar gelukkig kregen we eten, hetzelfde als de parlementsleden, dat was wel dik in orde, bekent Jozef.

In totaal heb ik 27 jaar in het parlement gewerkt. Ik was 62 jaar toen ik met pensioen ging.

DE LIEFDE
Hoe heb je je vrouw leren kennen, vraag ik hem. O, dat was heel toevallig, antwoordt Jozef. In 1950 waren er parlementsverkiezingen en in die tijd trokken we met plakploegen de baan op om overal affiches te gaan plakken. Op een avond vielen we toch wel zonder pap in de Langemuntstraat. Lijm hadden we nog, maar geen water.

In die straat woonde de familie Van Wichelen en die had een beenhouwerij-café. We hadden geluk die avond want het was nog voor den twaalven en het café was nog open. Wij daar binnen en we zijn daar blijven plakken die avond en daar heb ik mijn vrouw voor het eerst gezien.

Na de verkiezing was er een overwinningsbal in het Gildenhuis en ik trok mijn stoute schoenen aan en vroeg aan moeder Van Wichelen of Marie-Louise meemocht naar den bal. Ik had chance, lacht Jozef, en na den bal heb ik in de Cesar Meeusstraat haar de eerste keer gekust.

Vijf jaar lang hebben we verkeerd. Ge moest wachten tot ge genoeg verdiende om te kunnen trouwen. Voor mijn huwelijk ben ik nog alleen op reis geweest naar Spanje, want zij mocht niet mee, dat kon niet als je nog verloofd was. Zo was dat in die tijd, dat kan je je nu niet meer voorstellen.

In mei 1955 zijn we dan getrouwd. Ons feest was in De Oude Kroon bij Bertje en Lena.

Eerst hebben we korte tijd op de Dendermondebaan gewoond en daarna zijn we verhuisd naar de Kouter. Het oud herenhuis van de familie Goossens was in twee gesplitst en verkocht. Wij konden het eerste deel huren, dat is waar nu Freddy Vercauteren woont.

Als ik aan mijn boot bezig was, had ik geen benul van tijd en het was middag voor ik er erg in had.
In het begin deed ik dat allemaal met vrij eenvoudige werktuigen, maar doorheen de jaren kocht ik een en ander bij zodat het makkelijk werkte. Die boot was een echte hobby geworden. Een aantal jaren heb ik wat hulp gekregen van Frank Spiessens, die hier als kind werd opgevangen.
In de boot zit om de vijf centimeter een messingvijs, zowel horizontaal als verticaal. In totaal zitten er zo’n slordige 12 000 vijzen in mijn boot alsook kilo’s polyurethaankorrels om alles waterdicht te maken.

Ook het buigen van die houten planken was geen sinecure. Met eiken planken kon je dat met natte vodden en branden doen, maar met mijn teaken planken lukte dat niet. Die moesten met de hand gebogen worden. Planken van 2,5 meter lang, eerst gaatjes voorboren, inlijmen, buigen en dan zorgen dat je deze binnen het kwartier op de spanten bevestigde en vastzette met vijzen. Ik heb serieus wat zweet daarbij gelaten, bekent Jozef.

Ben je blij dat je boot nu op ’t dorp zal staan, vraag ik hem. Ja!, antwoordt Jozef. Ik ga in het najaar verhuizen en ik verkoop mijn huis en dus moest ook mijn boot weg.

Ik hoop, zegt Jozef, dat er iemand op af komt die hem verder wil afwerken, die er echt een schip van zal maken. Einde maart hebben ze de boot komen halen met een grote kraan en pas dan kon ik hem voor het eerst in zijn totaliteit zien.

In alle bescheidenheid, ik ben echt fier op mijn werk, die boot mag er zijn. Zo’n schone vorm! Hopelijk kan ik hem verkopen.